a a डो टी a ee न ८ 0014) पोन्दर्य शोभा छर नब्बे साल पछिन्‌ कंपाउन घरा भूकम्प आयो यहाँ नेपाली मुटु थाक्केयो थरथरी बस्थै रमाई जहाँ जोर्खाबाठ पसेर कान्तिपुरमा नाची तमासा जन्यो लर्की पुर्व लरक्क सिन्धुतिरका जावैँ सखापै जन्यो । कोही घ्वस्त भएर लासं हुन जै प्राणान्त भै अलिपए कोही अङ्ग भएर भङ्ग बिचरा मर्लान्त भै झस्किए Be Ala Vat फेरि कतिका खुट्टो जुमे के भनूँ यो काला)न भएर हर्हुर बल्यौ लेखेर सै के भनेँ । aT De WA, Ast UY Sel, मान्छे भए बेपता को कस्तो जतिले गरे अनि सहे ठिएने कहाँ के कता पाठी पर्वत भत्किए घर ढले चर्के निदेवालय विद्याको त संखाोग लै भइदियो भत्केर विद्यालय । मान्छेको छ बिजोक गाउँ घरका छैनन्‌ कुनै आश्रेय केही छैन नि जाँस बास कपडा मात्रै छ सिङ्गो भय जो मर्ने मरिजै जए अधमश बाँच्नेहरूको दशा वर्षौ वर्ष बिते पछिन्‌ गुलुकमा भित्रयो ठुलो दुर्दशा । कललाई उज्जुरी जरुँ र म यहाँ दैवी पन्यो आफ्दा मान्छेको घरको बिजोण हन जौ नोक्सान भो सम्पदा यो सानो अनि नाशंवान्‌ घरतिमा हे दैव लीला जर छैनन्‌ आज विकल्प नै सहनुका सौन्दर्य शोभा छर । ९ FTES